De titel is niet metaforisch bedoeld. Volgens Mishra is er met de verwoesting van Gaza een kritische grens gepasseerd, een kantelpunt. Het Israëlisch-Palestijnse conflict heeft een stadium bereikt en een impact gekregen die een nieuw historisch tijdvak markeren. Het morele krediet van het Westen is op, met dat van Israël en alle landen die het steunen.

De geschiedenis van Israël, zoals Mishra die beschrijft, is exemplarisch voor die van andere nationale staten en loopt er voor een groot deel parallel aan. Mishra vergelijkt bijvoorbeeld het Indiase nationalisme met het zionisme, dat niet veel eerder opkwam. Hij geeft voorbeelden van de bewondering voor het naoorlogse zionisme door Indiase hindoenationalisten. Hij maakt ook treffende vergelijkingen tussen Modi en Netanyahu. Beide premiers vormen het eindpunt van een ontwikkeling waarin slachtofferschap en nationale identiteit een symbiose zijn aangegaan. Zoals Netanyahu overal antisemitisme signaleert, zo beweert Modi dat de hindoes al duizend jaar slachtoffer zijn, van de moslims tot de Britten.

Het betoog van Mishra overtuigt vooral doordat hij diep ingaat op de Holocaust. En niet enkel op de feiten, maar ook op de naoorlogse verwerking. Hij citeert de waarschuwingen van mensen als Primo Levi en Hannah Arendt voor valse herinneringen en slachtoffercultus. Hij beschrijft ook hoe van Duitse kant de historische schuld wordt omgezet in blinde steun voor de staat Israël, hoe ver deze ook naar rechts moge zijn opgeschoven en hoeveel onrecht en verwoesting die de Palestijnen ook heeft aangedaan. En zo vertelt hij ook nauwkeurig over de ‘amerikanisering’ van de Holocaust, die geheel instrumenteel wordt aan het belang van Amerika’s ‘buitenpost’ Israël.