Laatst had ik het er op een borrel met een man over. Vier kinderen had-ie. Hij maakte vele tientallen vluchten per jaar voor zijn werk en leek het motto aan te hangen ‘een dag geen vlees gegeten, is een dag niet geleefd.’ Op mijn vraag hoe hij dit kon rijmen met de staat van de aarde, want dat kan ik dan niet laten, kreeg ik het cliché-antwoord dat me altijd jeuk geeft: ‘Waarom moet Nederland het braafste kind van de klas zijn? Als ze in China nergens rekening mee houden, dan hoef ik dat ook niet.’ 

Het is een soort struisvogel-effect dat ik oprecht niet begrijp. Zelf ben ik bewust kindvrij, dus als ik zou denken ‘na mij de zondvloed’, zou je dat nog ergens kunnen verklaren. Maar als je kinderen hebt, dan wil je neem ik aan toch dat zij ook nog een aardbol hebben die leefbaar is, met voldoende eten, en zonder om de haverklap overstromingen, branden of andere klimaatgerelateerde ellende? 

Hij haalde er zijn schouders over op en mompelde wat. Op mijn vraag wat hij ging stemmen tijdens de verkiezingen, zei hij ‘dat weet ik nog niet.’ Maar ik heb wel een idee. 

In dit nummer van De Helling vind je zoals altijd verschillende artikelen en opinies die laten zien waarom én hoe het anders moet in onze aanpak van de klimaatcrisis. 

En ja, dat is in zekere zin preken voor eigen parochie.

Maar laten we daar niet moedeloos van raken. Met een sterk groen verhaal is er altijd hoop. Op een goede uitslag van de verkiezingen én op een aarde die over vijftig jaar ook nog leefbaar is.