Het naoorlogse Nederlandse neoliberale beleid nam in de jaren tachtig een hoge vlucht. De eerste twee kabinetten-Lubbers (CDA/VVD) maakten in dit decennium een speerpunt van een grote sanering van de overheidsuitgaven. De verzorgingsstaat werd afgebouwd, staatsbedrijven werden geprivatiseerd. Laat de komende Provinciale Statenverkiezingen het begin zijn van een drastische wijziging van beleid, waardoor de mensen in het donker meer gezien worden dan de mensen in het licht.
Uit politieke verslaggeving en op sociale media rijst vaak het beeld van een guur opinieklimaat als het om Europa gaat. De harde eurosceptici van de PVV en FvD spreken zich uit voor een Nederlands vertrek uit de Europese Unie. Op Twitter worden zij ondersteund door anonieme twitteraars met Nederlandse vlaggetjes die hun walging uitspreken over de ‘EUSSR’.
Soms moet je de toekomst gewoon op je laten afkomen, schreef Loesje op één van haar befaamde posters. Hoewel dit in het dagelijks leven best een relativerende gedachte kan zijn, verkiezen de meeste politici waarschijnlijk een uitspraak zoals die van managementgoeroe Stephen Covey als motto: de beste manier om de toekomst te voorspellen is haar zelf te creëren.
Sinds maart vorig jaar komt het er min of meer op neer dat alles wat we voor onmogelijk hielden, tóch gebeurt. Een avondklok? Ondenkbaar. De basisscholen zouden écht niet meer dichtgaan na de bekritiseerde sluiting in het voorjaar. Net zo onvoorstelbaar waren een inmiddels al vijf maanden durende sluiting van de horeca en een lockdown waarvan het einde nog steeds niet in zicht is.
Wat doe je als hoofdredacteur van de Helling wanneer een belangrijke, maar niet al te eenvoudig te begrijpen Franse klimaatfilosoof Nederland aandoet?
Jesse Klaver verwoordde in 2017 zijn verzet tegen de economisering van de samenleving in zijn boek De mythe van het economisme. De klimaatcrisis, de groeiende ongelijkheid en ook de coronacrisis laten zien dat zijn betoog niets aan actualiteitswaarde heeft ingeboet. Het is kortom tijd voor een radicaal andere economie.
Als het in de formatieperiode binnen gemeenten misgaat, ligt dat zelden aan de inhoud en veel vaker aan oud zeer, eerder opgedane frustraties en een gebrek aan onderling vertrouwen. Dat is één van de lessen uit een lezenswaardige analyse van lokale collegevorming.
Premier Rutte was overduidelijk trots toen hij in september tijdens de VN-klimaatweek in New York vertelde dat Nederland maar liefst 600 miljoen euro uitgeeft aan het tegengaan van klimaatverandering. Deze blijde boodschap ging gepaard met een dringende oproep aan andere landen om zich net zo voorbeeldig te gedragen als Nederland, dat als ‘kleine speler’ in zijn eentje geen verschil kan maken. Voor het gemak liet Rutte maar achterwege dat zijn regering meer dan het dubbele, namelijk 1,5 miljard, uitgeeft aan het ondersteunen van bedrijven die wereldwijd geld verdienen in de fossiele industrie.
Meer dan twintig zetels wilden we halen. Het werden er acht. Door het eigen bestaansrecht ter discussie te stellen, werd de noodzaak om te stemmen op GroenLinks ondermijnd.