Een vrouw van nait soez'n moar doun – niet zeuren maar doen. Dat is Melissa Kashiku van Hoorn, gedeputeerde voor energie, klimaat en water in de provincie Groningen. Onder haar leiding ontwikkelt Groningen zich tot dé groene energieprovincie van Nederland. Als vrouwelijke bestuurder van kleur is ze een rolmodel voor anderen, zo beseft ze.

Voor de podcast Besturen met idealen voerde GroenLinks-Kamerlid Corinne Ellemeet een gevarieerd gesprek met Melissa: over het Groningse slavernijverleden, de aardbevingen van nu en de groene waterstofketen van de toekomst. Op deze pagina’s delen we enkele fragmenten uit het gesprek.

Wie ben jij?

“Ik ben in België geboren, uit een Congolese vader en een Nederlandse moeder, maar in en rond de stad Groningen opgegroeid. Als kind hield ik al van de natuur. Tegelijk maakte ik me er zorgen over. Op mijn vijftiende wist ik al: ik ga milieukunde studeren. Dat heb ik gedaan in Wageningen, waar ik me toelegde op het effect van giftige stoffen op het waterleven. Daarna heb ik als specialist waterkwaliteit gewerkt, vervolgens als leidinggevende bij een waterschap. Maar op een gegeven moment besefte ik dat er meer moet gebeuren dan kennis verzamelen. Dat heeft me ertoe gebracht in de politiek te stappen.”

Hoe was het om als kind van gemengde afkomst op te groeien in Groningen?

“In de dorpen waar ik gewoond heb, was ik een opvallende verschijning. Dat was niet altijd leuk. Kinderen zeggen het gewoon als je er anders uitziet. Toen ik me bewust werd van mijn getinte huid, ging ik wel nadenken over mijn identiteit, de vraag wie ik was en waar ik vandaan kwam. In de stad Groningen viel ik dan weer minder op, want daar wonen veel verschillende soorten mensen.”

Er moet nog meer gebeuren. Zo zouden ook bedrijven veel actiever moeten uitdragen dat ze inclusief willen zijn. Als een paar bedrijven dat doen, dan volgt de rest wel, daar ben ik van overtuigd.”

Toen de energieprijzen door het dak gingen als gevolg van de oorlog in Oekraïne, gingen er stemmen op om de gaskraan in Groningen verder open te draaien. Hoe viel dat bij jou?

“Kom eens kijken hoe het er hier uitziet, zou ik zeggen. Je schrikt als je ziet dat een huis volledig gestut moet worden om te voorkomen dat de boel instort, en dat daar dan ook nog mensen in wonen. Dat geeft een heel onveilig gevoel. Ik heb zelf ook aardbevingen meegemaakt. Ze vinden nog steeds plaats. De aardgaswinning moet gewoon naar nul.”

Groningen wil dé groene energieprovincie van Nederland worden. Waarom?

“Voor de banen die verloren gaan nu de gaswinning stopt moeten nieuwe banen in de plaats komen. Die vinden we in de verduurzaming van de energievoorziening: wind, zon, groene waterstof. Windparken op zee, de kabels om de stroom aan land te brengen, de installaties die groene stroom omzetten in groene waterstof, ze vragen allemaal om technisch personeel. Denk ook aan monteurs voor warmtepompen. Dat zijn de banen van de toekomst, en onze onderwijsinstellingen zijn volop bezig om mensen daarvoor op te leiden en om te scholen.”

Je hebt zelfs een Europese onderscheiding gekregen voor je waterstofinitiatieven…

“Inderdaad, Noord-Nederland is uitgeroepen tot Hydrogen Valley of the Year. Wij zijn het verst gevorderd met het bouwen van een ‘waterstof-ecosysteem’. Dat is de hele keten van productie van groene waterstof tot het gebruik ervan in productieprocessen, inclusief transport en opslag. We zijn best trots op onze koplopersrol. Het is ook echt zaak dat we de baten van groene energie in onze regio houden, dat de samenleving erop vooruitgaat. Het moet anders gaan dan met de gaswinning. Van de gasbaten is te weinig naar de Groningers gegaan.”