Technologie is noch een natuurkracht, noch een serviele dienaar van de mens. Technologie is een vorm van macht, die we gedeeltelijk naar onze hand kunnen zetten. Dat hield de techniekfilosoof Tsjalling Swierstra ons voor tijdens een conferentie in de Eerste Kamer in 2018.(1) Die conferentie vormde de opmaat voor het technologieproject van Wetenschappelijk Bureau GroenLinks waar deze bundel het resultaat van is. Politici laten namelijk kansen liggen bij het sturen van technologische innovaties. Te vaak wordt de inzet van steeds meer sensoren, big data, algoritmen, platforms, apps en robots als onvermijdelijk gezien. Te weinig wordt besproken hoe technologie ons leven en ons samenleven beïnvloedt, en of we de gevolgen wel kunnen overzien. Volksvertegenwoordigers dienen zich sterker te bemoeien met de ontwikkeling en inzet van technologie in hun stad, dorp, provincie, land of unie. Als technologie een vorm van macht is, dan is technologie dus politiek.
Kunnen we wijken zo bouwen dat de nutriënten en de energie in het afvalwater van huishoudens en bedrijven in de wijk zelf worden teruggewonnen? Deze vraag stond centraal in een workshop tijdens het symposium over fosfaatrecycling dat Bureau de Helling en Milieunetwerk GroenLinks op 12 mei organiseerden. Een verslag.
Verschillende onderzoekers in binnen- en buitenland wijzen op een toenemende rol voor de medialogica in onze hedendaagse maatschappijen.1 Zo schreef de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling in 2003 een rapport over de rol van medialogica in Nederland, getiteld Medialogica. Over het krachtenveld tussen burgers, media en politiek. In mijn promotieonderzoek neem ik onder de loep hoe de medialogica bestuurlijke processen en besluitvorming kan beïnvloeden. In onderstaande zet ik uiteen wat het begrip medialogica behelst en welke effecten de logica kan hebben op politiek en beleidskwesties.
De app die de regering wil inzetten tegen het coronavirus roept nog te veel twijfels op. Wettelijke waarborgen kunnen het vertrouwen in de app vergroten.
Alle fosforstromen en -verliezen in de Europese Unie in kaart te brengen. Dat heeft Kimo van Dijk, promovendus in Wageningen, zich ten doel gesteld. Een flinke klus, maar een belangrijke. Fosfor is immers onmisbaar voor onze voedselvoorziening en onze gezondheid. Een van de verrassende inzichten uit Van Dijks onderzoek is dat er veel fosfor uit het voedselsysteem verdwijnt via de uitwerpselen van huisdieren. Bureau De Helling sprak met hem over zijn onderzoek en over de bijdrage van Banjer en Minoes aan fosforverlies.
Minder dan een procent van het landoppervlak van de aarde wordt gebruikt voor grondstoffenwinning - een klein deel in vergelijking met de landbouw. Maar mijnbouw heeft een onevenredig groot effect op het milieu en de natuur.