Waarom is in Nederland De Werkende Man nog altijd belangrijker dan de werkende vrouw? Groene Gast Liesbeth Staats schreef hier een vlammend boek over.
De energietransitie en digitalisering doen de vraag naar metalen fors stijgen. Hoe komen we tot een spaarzaam gebruik van metalen en hoe verkrijgen we op verantwoorde wijze de metalen waar we echt niet buiten kunnen?
In haar nieuwste boek ‘In naam van de vrijheid’ blikt Farah Karimi terug op twintig jaar ‘war on terror’. “De retoriek was: we gaan democratie, vrijheid, mensen- en vrouwenrechten brengen in Islamitische landen. Ik vroeg me af: wat is hier twintig jaar na dato van terecht gekomen?” Naast een geopolitieke analyse, is het boek vooral een persoonlijk verslag van haar ervaringen als politicus en als directeur van hulporganisatie Oxfam Novib.
Meer dan twintig zetels wilden we halen. Het werden er acht. Door het eigen bestaansrecht ter discussie te stellen, werd de noodzaak om te stemmen op GroenLinks ondermijnd.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht. Aan deze regel van Jacques Bloem uit zijn beroemde gedicht over de Dapperstraat moest ik denken bij de acht Kamerzetels die GroenLinks in 2021 haalde. Had iemand echt gedacht dat GroenLinks in staat zou zijn het resultaat van vier jaar eerder te evenaren? Waren we bovendien vergeten dat GroenLinks het doorgaans minder doet dan de peilingen beloven?
Klimaatproblematiek is urgent en kan in een democratisch land niet zonder betrokkenheid van burgers worden aangepakt. Er zijn doordachte plannen nodig, die breed worden geaccepteerd en mensen enthousiast maken om mee te werken.
Nederland bevindt zich in een ‘perfecte storm’ van spanningen: nationale identiteit, globalisering, individualisering en nieuwe politieke oriëntaties zetten Nederlanders tegenover elkaar. In De verdeelde Nederlanden beschrijft Sjoerd Beugelsdijk hoe deze vier elementen de cultuurstrijd in Nederland aanwakkeren en het land polariseren. Daarbij vormen de Verenigde Staten het nachtmerriescenario.
Toen in 1989 de muur viel en het Sovjetrijk ineenstortte, heerste optimisme alom. De hele wereld zou nu liberaal en democratisch worden. Iedereen zou het beter krijgen en autocratische regimes zouden vanzelf imploderen. Geheel conform de titel van een beroemd boek werd het ‘Einde van de geschiedenis’ ingeluid. De tijd tikte weliswaar door, maar liberaal-democratische regimes hadden zowel materieel als ideëel nu definitief hun eeuwigheidswaarde aan de rest van de wereld bewezen.