Events, dear boy, events. 

Aanhangers van de idee dat het lot van politici bezegeld wordt door onverwachte, incidentele gebeurtenissen halen vaak dit apocriefe citaat van de Britse premier Harold Macmillan aan. De schrijvers van Het Haagse ravijn, Gijs Korevaar en Ruud Slotboom, lijken zich achter deze gedachte te scharen. 

In dit boek beschrijven de twee journalisten de “vrije val van twee volkspartijen”, het Christen-Democratisch Appèl (CDA) en de Partij van de Arbeid (PvdA). Aan de hand van profielen van partijleiders in de periode 1994-2016 stellen zij dat de Haagse politici een voor een het ravijn in struikelden.

Wat veroorzaakte die struikelpartijen? Bij onze eerste protagonist, Elco Brinkman, klinken de bekende echo’s. Als voornaamste redenen voor de eerste val van het CDA als primaire volkspartij in 1994 wordt gewezen op impopulaire voorstellen, zoals de bevriezing van de AOW-uitkeringen, alsmede de moeizame relatie van Brinkman met premier Ruud Lubbers, waardoor de partij met twee gezichten campagne voerde. Brinkman voert zelf aan dat de ontzuiling en de seculiere individualisering het CDA nekten, waarbij de partij haar institutionele inbedding in de samenleving verloor.

Hierin schuilt een steekhoudende analyse, namelijk dat een sociaaldemocratische volkspartij gebaat is bij een tweeledig kernverhaal. Daarbij wordt een kritische houding tegenover instituties gekoppeld aan een sociaaleconomisch herverdelingsverhaal, zoals Keerpunt 1972 democratisering van zowel het politieke bestel als het bedrijfsleven voorstelde, verbonden met ambitieuze welvaartsdeling.

Niet zozeer de incidentele events van de campagnes in 2002 en 2017, maar vooral het afschudden van de ideologische veren leidde tot de vrije val van de PvdA in het Haagse ravijn.