Spanje bleef, net als Nederland, tijdens de Eerste Wereldoorlog neutraal. Toch had de oorlog een diepe impact op het land. Het was het begin van een lange periode van isolatie in Europa, die dankzij de integratie in de Europese Unie is doorbroken. Dit mag nu, door een eenzijdige focus op de economie en een gebrek aan historisch besef, niet op het spel gezet worden.
Delven we onze metalen straks op de oceaanbodem of op planetoïden? Op initiatief van Bureau de Helling spraken de Europese Groenen zich onlangs uit over mijnbouw in de diepzee en de ruimte. Er zijn goede argumenten om deze nieuwe vormen van mijnbouw af te wijzen. Maar de Groenen beseffen ook dat de mensheid veel metalen nodig heeft, alleen al voor de energietransitie.
De grootschalige decentralisaties in het sociaal domein verlopen nog niet vlekkeloos. Wat te doen? Volgens Albert Jan Kruiter van het Instituut voor Publieke Waarden is het terugdraaien van de decentralisaties geen oplossing, net zo min als ‘doordecentraliseren’. Zijn aanbeveling: rust in de tent, en een sterker besef dat rechtvaardigheid ook schuilt in het behandelen van mensen op basis van hun verschillen in plaats van het nastreven van gelijke behandeling.
Plannen om de gebouwde omgeving in een vlot tempo van het aardgas af te halen, komen de laatste tijd zowel vanuit klimaatsceptische hoek als vanuit de hoek van klimaatactivisten onder vuur te liggen. Hierdoor dreigt stilstand bij het verduurzamen van de gebouwde omgeving. Dat zou slecht zijn voor een voortvarende aanpak van de klimaatnoodtoestand, want een goede maatregel nu bespaart meer CO2 dan een perfecte maatregel die we pas over tien jaar nemen.
Nee, deze column gaat niet over corona. Hij gaat niet over de anderhalvemetersamenleving, nieuwe besmettingen of de aanstaande economische crisis. En zelfs niet over de ons ontnomen welverdiende vakantie naar de Malediven of Costa Rica. Waarover kunnen we het dán nog hebben, zul je denken. Toegegeven, ook ik heb de afgelopen tijd over weinig anders gelezen.
Ondanks herhaalde oproepen van het Europees Parlement om de overbevolkte vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden (42.000 mensen op 6.000 plaatsen), te ontruimen en de kwetsbare asielzoekers over te dragen aan andere lidstaten, kregen slechts 1600 kinderen een veilige woonplek binnen de EU. De Nederlandse regering weigert categorisch om ook maar één kind over te nemen. Zelfs dit schamele aantal had echter direct tot gevolg dat lidstaten geen vluchtelingen uit Italië en Malta meer wilden opnemen. In reactie Malta sloot zijn haven en stuurde zelfs boten met migranten terug naar de Libische wateren, waar hen een verdrinkingsdood of vreselijke detentieomstandigheden in Libië wachtten. Afgelopen weekend zwichtte Malta dan toch voor aan het land brengen van 425 migranten, die al 40 dagen op zee dobberden, in steeds penibeler omstandigheden. Maar zelfs deze humanitaire crisis leverde niet één aanbod op uit Europa om asielzoekers over te nemen. Wat zegt deze onverschilligheid over de toekomst van een Europees asielbeleid?