Klimaatonderhandelingen worstelen met politieke traagheid. Dit terwijl klimaatverandering vraagt om daadkrachtige maatregelen. Onder veel wetenschappers en politici wordt de roep om geo-engineering ondertussen steeds groter. Maar in het Antropoceen heeft deze technologie radicale gevolgen voor de natuur én samenleving. Hoe kunnen we met elkaar, zowel globaal als lokaal, waken voor de gevaren en afspraken maken voor een eerlijke toekomst?
Wereldwijd zoeken politici de oplossing voor de financiële en economische crisis in austerity policies: een streng beleid van bezuinigen en het terugdringen van schulden. Een bekritiseerde oplossingsrichting (leestip: 'Austerity, the history of a dangerous idea' van Mark Blyth), maar wel een die stand lijkt te houden. Linkse partijen staan er bij en kijken er naar. Om vervolgens te grijpen naar een favoriete maatregel: het inkomensafhankelijk maken van voorzieningen en uitkeringen. Als we dan toch bezuinigen, laten we dan in elk geval de lage inkomens sparen. Dat klinkt sympathiek en past bij de door links gewenste solidariteit tussen rijk en arm. Maar is het eigenlijk wel zo'n goed idee?
Nederland werd ooit een grootmacht op wind en turf. De VS domineerden de vorige eeuw door goedkope olie. Duitsland zet nu vol in op duurzame energie – maar dat is een gok.
De voedselrevolutie is een culturele en sociale revolutie, aldus de redactie van het Green European Journal.
De huidige eurocrisis is in de ogen van Alfred Kleinknecht geen staatsschuldencrisis, maar een crisis van solidariteit. Een Europese muntunie kan niet bestaan zonder Europese solidariteit.
In het voedselnummer van tijdschrift De Helling staat een cartoon van Anne Stalinski over tomaten. Daarin zie je ver reizende, veel CO2 uitstotende tomaten, en als het goede alternatief de tomaten van de farm in de buurt. Van deze voorstelling klopt bar weinig, zowel descriptief als prescriptief, en wel het allerminst voor de Europese tomaat.
Met de discussienota die Bram van Ojik 20 juni publiceerde barstte de discussie over de toekomst van werk en inkomen los op de website van Bureau de Helling. Het debat over deze vragen binnen GroenLinks is springlevend. Deze bijdrage zoekt de gemeenschappelijke lijnen in het debat, en verbindt deze met oude en nieuwe sociaaleconomische debatten.
“Ik geloof dat ik toch liever gewoon liberaal blijf”, fluistert de Belgische journalist tegen me. Hij zit naast me tijdens het ochtendprogramma van een congres over de commons, georganiseerd door de Belgische denktanks Oikos, Etopia en de Green European Foundation. Net als de meeste aanwezigen op dit uitverkochte congres is hij geïnteresseerd in alternatieven voor een economie waar de enige twee smaken bestaan uit markt en staat.
Gemeengoed is gebaseerd op een klassiek liberale gedachte over gemeenschappelijk eigendom. GroenLinks zou niet alleen moeten flirten met het hippe verschijnsel, maar zich het gedachtegoed van de commons ook op een dieper niveau eigen maken. Een pleidooi voor echte vrijhandel.
De commons vormen een sleutelingrediënt bij het formuleren van een nieuw links verhaal, omdat ze ons voeren naar een politiek voorbij de dualiteit van staat en markt. Wat verstaan we onder gemeengoed en wat biedt het voor perspectief?