GroenLinks en de PvdA hebben nu de kans om de rechtse macht in Nederland te breken, meent politiek adviseur en ex-Kamerlid Wijnand Duyvendak. De linkse samenwerking die aan de basis lag van het kabinet-Den Uyl van 1972 kan ons veel leren over hoe de partijen een electoraal machtsblok kunnen opzetten waar de kiezer vertrouwen in kan hebben.
Links is niet alleen een pakket van ideeën; het is (of was?) een wereld met een bepaalde levensstijl, met eigen liederen, eigen boeken en verenigingen. Wat vertellen de verhalen van vergeten schrijvers van linkse snit over het linkse ideaal?
Marcus Bakker werd in 1956 lid van de Tweede Kamer voor de CPN. Toen hij het woord nam, stroomde de vergaderzaal uit protest leeg. Jaren later stemde vriend en vijand ermee in dat in 1991 een Kamerzaal op het Binnenhof naar deze rasdemocraat vernoemd werd. Leo Molenaar verklaart deze verandering in zijn deze maand verschenen biografie.
Het naoorlogse Nederlandse neoliberale beleid nam in de jaren tachtig een hoge vlucht. De eerste twee kabinetten-Lubbers (CDA/VVD) maakten in dit decennium een speerpunt van een grote sanering van de overheidsuitgaven. De verzorgingsstaat werd afgebouwd, staatsbedrijven werden geprivatiseerd. Laat de komende Provinciale Statenverkiezingen het begin zijn van een drastische wijziging van beleid, waardoor de mensen in het donker meer gezien worden dan de mensen in het licht.
Tijdens het debat over de samenwerking tussen GroenLinks en PvdA lijkt het alsof het idee is ontstaan dat er maar één eindpunt is. Om het met de woorden van de gewezen DWARS-voorzitter Sabine Scharwachter te zeggen: ‘De f*cking fusie’. Maar er is veel meer mogelijk dan een samenvoeging van de partijorganisaties.
We staan aan de vooravond van de groene revolutie, die de zware industrie ingrijpend zal veranderen. Als progressieve politici moeten we daarom nu met stevige plannen komen die zorgen dat de 120.000 werknemers niet de dupe worden van de energietransitie.
Nederland struikelt van crisis naar crisis. We beleven het slotakkoord van decennialang beleid gericht op de korte termijn, met een fixatie op oneindige groei en het zelfredzame individu in het middelpunt van de aandacht. Verder dan compenseren en het afkopen van sociale verschillen komt de overheid niet meer. Het is hoog tijd voor een nieuw beginakkoord waarin de lange termijn voorop staat, met de nadruk op de eindigheid van natuurlijke hulpbronnen en de focus op de kwetsbaarheid van het individu.
Naomi Klein verbindt in haar boek 'No Time' globalisering, privatisering en marktwerking met de bedreiging van klimaatverandering. Wat kunnen linkse partijen hiervan leren?
Europa staat voor de keuze of zij populistisch links serieus neemt of zich uitlevert aan populistisch rechts. Links kan van Syriza leren dat politiek behoort te gaan om gelijkheid en waardigheid.
Zonder organisatie geen politieke invloed. Maar het huidige ledenmodel van de politieke partij staat onder druk. Hoe kan links zich in de toekomst het best organiseren? Een overzicht van de opties.