De politiek liet Zuid lang aan zijn lot over. Maar de laatste jaren wordt het ene na het andere programma gelanceerd om achterstanden weg te werken en participatie te bevorderen. Hoe wordt die bemoeienis ontvangen? Twee politici uit Feijenoord aan het woord.
Linkse partijen ontfermen zich graag over de minderbedeelden, in een klassiek verbond tussen elite en rafelrand. Maar al te opzichtige steun aan emanciperende bevolkingsgroepen vermindert hun gevoel van eigenaarschap van het emancipatieproces. GroenLinkse reflexen behoeven bijstelling.
We staan aan de vooravond van de groene revolutie, die de zware industrie ingrijpend zal veranderen. Als progressieve politici moeten we daarom nu met stevige plannen komen die zorgen dat de 120.000 werknemers niet de dupe worden van de energietransitie.
Het naoorlogse Nederlandse neoliberale beleid nam in de jaren tachtig een hoge vlucht. De eerste twee kabinetten-Lubbers (CDA/VVD) maakten in dit decennium een speerpunt van een grote sanering van de overheidsuitgaven. De verzorgingsstaat werd afgebouwd, staatsbedrijven werden geprivatiseerd. Laat de komende Provinciale Statenverkiezingen het begin zijn van een drastische wijziging van beleid, waardoor de mensen in het donker meer gezien worden dan de mensen in het licht.
Ook zo genoten van dat eerste biertje op het terras? Hoe voelde het om met een frisse coupe de kapper te verlaten? Weer een museum binnen te stappen? Collega’s en vrienden in levenden lijve te zien?
‘Het persoonlijke is politiek’ is een uitdrukking die vooral tijdens de late jaren zestig en zeventig gehoord werd en nog altijd zeggingskracht heeft. De uitdrukking is afkomstig uit de feministische beweging. De exacte oorsprong is onbekend en de gedachte is dat politieke en persoonlijke kwesties elkaar beïnvloeden. Een andere gedachte is dat de concrete ervaringen van vrouwen de basis vormen van het feminisme, zowel persoonlijk als politiek.
Nederland struikelt van crisis naar crisis. We beleven het slotakkoord van decennialang beleid gericht op de korte termijn, met een fixatie op oneindige groei en het zelfredzame individu in het middelpunt van de aandacht. Verder dan compenseren en het afkopen van sociale verschillen komt de overheid niet meer. Het is hoog tijd voor een nieuw beginakkoord waarin de lange termijn voorop staat, met de nadruk op de eindigheid van natuurlijke hulpbronnen en de focus op de kwetsbaarheid van het individu.
A Planet to Win is ambitieus, omvattend en biedt inspiratie voor politici die serieus aan de slag willen met een Green New Deal.
“Marx wordt vaak afgerekend op wat hij niet wist, maar we moeten kijken naar wat hij te bieden heeft. Hij was econoom, socioloog, politicoloog, historicus, filosoof en wetenschapsfilosoof. Hij was echt een omnipotent genie en blijft voor talloze vraagstukken relevant”, aldus politiek econoom Angela Wigger.