Water is bepalend voor de geschiedenis én de toekomst van Nederland. Zeespiegelstijging en zware regenval, maar ook droogte en watervervuiling stellen ons voor enorme uitdagingen. We zullen het land anders moeten inrichten en de Brabantse provinciebestuurder Hagar Roijackers werkt daaraan. Corinne Ellemeet voert een inspirerend gesprek over water met deze bevlogen bestuurder.
De regering draalt bij de aanpak van de stikstofcrisis, maar provinciebestuurder Geert Gabriëls pakt door. In zijn provincie, Limburg, kocht hij evenveel veehouders uit als alle andere provincies samen. Wat is zijn geheim? Kennis van zaken, politiek gevoel, overtuigingskracht plus een groot hart voor natuur én boeren.
Wordt Groningen, na de ellende van de aardgaswinning, dé groene energieprovincie van Nederland. En blijven de baten ditmaal wél in de regio? Corinne Ellemeet voert een gesprek met Melissa Kashiku van Hoorn, gedeputeerde voor klimaat, energie en water in de provincie Groningen.
Jasper Groen was acht jaar lang gemeenteraadslid in Amsterdam. Nu is hij kandidaat voor Water Natuurlijk bij de waterschapsverkiezingen van 15 maart. De komende tijd schrijft hij op deze website over het belang van waterpolitiek.
GroenLinks en de PvdA hebben nu de kans om de rechtse macht in Nederland te breken, meent politiek adviseur en ex-Kamerlid Wijnand Duyvendak. De linkse samenwerking die aan de basis lag van het kabinet-Den Uyl van 1972 kan ons veel leren over hoe de partijen een electoraal machtsblok kunnen opzetten waar de kiezer vertrouwen in kan hebben.
‘Jonge stemmers maken steeds meer de dienst uit in Top 2000.’ Mijn oog viel vorige week op de kop van een nieuwsbericht op nu.nl. De openingszin is treffend: ‘De Top 2000 heeft enigszins het imago dat het een feestje is van witte oude mannen, maar dat is dit jaar toch een beetje anders.’ Festivalsensatie Goldband is de hoogste nieuwe binnenkomer, de YouTube-hit Bankzitters heeft meerdere plekken veroverd en Silk Sonic is de grootste stijger met het r&b-nummer 'Leave the Door Open'.
Het naoorlogse Nederlandse neoliberale beleid nam in de jaren tachtig een hoge vlucht. De eerste twee kabinetten-Lubbers (CDA/VVD) maakten in dit decennium een speerpunt van een grote sanering van de overheidsuitgaven. De verzorgingsstaat werd afgebouwd, staatsbedrijven werden geprivatiseerd. Laat de komende Provinciale Statenverkiezingen het begin zijn van een drastische wijziging van beleid, waardoor de mensen in het donker meer gezien worden dan de mensen in het licht.
Tijdens het debat over de samenwerking tussen GroenLinks en PvdA lijkt het alsof het idee is ontstaan dat er maar één eindpunt is. Om het met de woorden van de gewezen DWARS-voorzitter Sabine Scharwachter te zeggen: ‘De f*cking fusie’. Maar er is veel meer mogelijk dan een samenvoeging van de partijorganisaties.
Wie landelijke verkiezingen wil winnen, moet in de electorale goudmijn Noord-Brabant zijn. Het voormalig katholieke bolwerk is tegenwoordig een van de provincies met het hoogste percentage kiezers die overstappen van de ene partij naar de andere. Dat maakt de provincie een swing state waar stemmen te winnen zijn.
De Duitse groene partij Bündnis 90/Die Grünen is in haar vierde decennium een nieuwe weg ingeslagen. Het toetreden tot de stoplichtcoalitie met de sociaaldemocratische SDP en de liberale FDP is een keerpunt. Na een eerste periode met alleen SDP (1998-2005) regeren de Groenen nu voor de tweede keer op federaal niveau. Met het motto dare progress (‘vooruitgang met lef’) zijn er kansen voor verandering na zestien jaar conservatief beleid.