Bij een vriend van mij hangt een vergeelde cartoon aan de muur van het toilet, getekend door Hein de Kort. Twee patjepeeërs komen de volle plenaire zaal van de Tweede Kamer binnenwandelen. Eén roept: “Wat kost deze toko?” De aanwezige politici en ministers kijken verschrikt op. Het is gissen hoe oud de strip is en wat de aanleiding was. De boodschap dat ‘alles te koop lijkt’ was echter deze zomer opnieuw actueel.
Satireplatform De Speld postte recent weer een gevat verkiezingsspotje van de Partij tegen de Burger. De strak in pak geklede lijsttrekker brengt een bezoek aan het Noord-Hollandse dorpje Ursem. "In dit dorp komt maar twee keer per week een bus. Schandalig! Dat is twee keer te veel. De mensen hier voelen zich verlaten door de overheid. Terecht! Maar ons werk is nog lang niet af." Met een grote schaar knipt hij de stroomkabels van de lantaarnpalen door. "Voor de Partij tegen de Burger is iedere voorziening er één te veel. We gaan direct stoppen met lantaarnpalen, water, elektra."
Om het einde van het kapitalisme voor ons te kunnen zien, hebben we andere verhalen nodig. Het dominante economische verhaal is besmeurd met ‘bloed en drek’, waar we veelal van weg kijken. In nieuwe verhalen moeten we juist kijken naar waar het pijn doet, zodat we het leed kunnen verminderen.
Een koopwoning is altijd een goede investering en maakt ons betere mensen. Huurregulering drijft de prijzen op en bij een welvarende samenleving hoort nu eenmaal een grote koopsector. Deze en andere veelgehoorde mythes over wonen, gebaseerd op een rotsvast geloof in marktwerking, hebben bijgedragen aan een huisvestingsbeleid dat bijzonder vriendelijk is voor kopers en dat veel huurders in de problemen brengt. Tijd om deze mythes door te prikken en huurders evenveel kansen en ruimte te geven als kopers.
Het met nieuw aangemaakt geld financieren van overheidsuitgaven heeft menig land geholpen in tijden van crisis en oorlog. Omdat iedere hyperinflatie in de geschiedenis begon met deze monetaire financiering, heeft het instrument een slechte reputatie gekregen. Daarom is het in de EU verboden, wat de Europese Centrale Bank verhindert om staten op deze manier te helpen de coronacrisis te boven te komen. Toch zijn de gevaren beperkt en biedt het kansen voor het verduurzamen van de samenleving. Onder strikte voorwaarden is dit paardenmiddel dan ook verdedigbaar.
Extreme rijkdom is niet alleen schadelijk voor de democratie maar ook voor het klimaat. In de praktijk is rijkdom niet verenigbaar met onze ecologische plichten. Er zijn voldoende redenen om een extra beroep te doen op de allerrijksten in de strijd tegen klimaatverandering.
De doorrekeningen door het Centraal Planbureau van de verkiezingsprogramma’s van politieke partijen geven een eenzijdig beeld van de werkelijkheid. Doordat het CPB alleen de financieel-economische gevolgen van voorgenomen beleid in kaart brengt, krijgt de kiezer geen informatie over de effecten van partijprogramma’s op welzijn en milieu.
Er is eigenlijk geen goed excuus om ons huidige belastingstelsel maar ongemoeid te laten, vinden Timor El-Dardiry en Paul Teule. Daarom zou in plaats van arbeid, consumptie belast moeten worden.
Wie teveel verdient voor een sociale huurwoning en te weinig voor een koophuis, heeft het zwaar op de woningmarkt. Speculanten hebben massaal woningen gekocht om deze tegen woekerprijzen te verhuren aan mensen met een middeninkomen. Vier oplossingen om de ruimte voor speculanten te beperken en huren weer aantrekkelijk en betaalbaar te maken.
De coronacrisis maakt extra duidelijk dat kapitalisme slechts een manier is waarop de markt is ingevuld. Het kan ook heel anders. Pleidooi voor een post-corona-economie waarin de markt weer ingebed is in de gemeenschap en beter gereguleerd kan worden door de staat.