Ongelijkheid is (ook) in Nederland voor een groot deel regionaal bepaald. Net als andere vormen is dit onacceptabel. Bovendien is het in ons nationale belang dat alle regio’s uit de verf komen en hun bijdrage kunnen leveren aan uitdagingen als de energietransitie en de woningnood.
Een zonneweide op het voormalige landbouwgebied Lanakerveld in Maastricht was nodig om de duurzaamheidsambities van de stad – klimaatneutraal in 2030 – te halen. Maar boeren en buurtbewoners zaten daar bepaald niet op te wachten, vertelt verantwoordelijk wethouder Gert-Jan Krabbendam.
Sinds maart vorig jaar komt het er min of meer op neer dat alles wat we voor onmogelijk hielden, tóch gebeurt. Een avondklok? Ondenkbaar. De basisscholen zouden écht niet meer dichtgaan na de bekritiseerde sluiting in het voorjaar. Net zo onvoorstelbaar waren een inmiddels al vijf maanden durende sluiting van de horeca en een lockdown waarvan het einde nog steeds niet in zicht is.
Het probleem: Het kiezen van een vervolgopleiding na de middelbare school is voor veel scholieren geen sinecure.
Kleding huren, wasmachines delen en een 15-minuten-samenleving. Om de CO2-uitstoot omlaag te krijgen, moeten consumptie en productie gericht zijn op gebruik in plaats van bezit. Dat vraagt om gericht financieel-economisch beleid, nieuwe technologie en burgerinitiatief.
Het tekort aan woningen is de komende tien jaar is volledig binnen bestaande wijken op te lossen, stelt architect Reimar von Meding. Die wijken varen er wel bij en bovendien kunnen we het woningtekort op deze manier twee keer zo snel aanpakken als met nieuwbouwwoningen in weilanden.
Het probleem: naar schatting 14.000 tot 15.000 Arnhemse huishoudens hebben te maken met een vorm van energie-armoede.
Juist nu we de kracht van de samenleving meer dan ooit nodig hebben, zijn we vergeten hoe we deze moeten benutten. Om de grote uitdagingen en spanningen van deze tijd aan te kunnen – klimaatverandering voorop – moeten we volop ruimte maken voor burgerkracht, het collectief, samenwerken en verbinding. Dat beperkt zich niet tot dat schattige burgerinitiatiefje in de wijk; het is een gedaantewisseling die zich op alle niveaus moet voltrekken.
Voedsel is geen voorwaarde om te leven; het is de essentie van het leven zelf, de bril waardoor we naar de maatschappij kijken. Deze gedachte vormt het uitgangspunt van het onderhoudende nieuwe boek van architect Carolyn Steel. Ook zonder doortimmerd voorstel voor een nieuw voedselbeleid is Sitopia absoluut inspirerend en de moeite waard.
Het probleem: naar schatting 14.000 tot 35.000 inwoners van Utrecht kunnen hun rekeningen niet meer betalen. Een exact cijfer is niet te geven: slechts een beperkt deel van de mensen met schulden zoekt hulp en is dus in beeld bij de gemeente.