Voor linkse partijen blijft het migratiedebat een heikel punt. Wat is een stevig narratief tegenover het extreme en feitenvrije dominante geluid?
De klimaatbeweging moet weg van het ongefundeerd spreken over hoop. Het is tijd voor wanhoop. En daaropvolgend: woede.
Hoe vaak ik afgelopen week wel niet het artikel over linkse politiek van Jesse Frederik van de Correspondent kreeg doorgestuurd? Ik ben gestopt met tellen. Hij raakt duidelijk een snaar en zwengelt interessante discussies aan binnen de linkse bubbels.
Als makkelijk te produceren kunst stellen memes progressieven in staat massaal hoop te delen. Het is een efficiëntere 'hoofdlijn naar utopie' dan andere kunstvormen.
Als er één onderwerp is waarbij framing een cruciale rol speelt, dan is het wel wonen.
Framing heeft ten onrechte een slechte naam, betogen Tim 'S Jongers en Arjan Reurink. Want zonder framing geen ideologische strijd.
De dominante taal van duidelijkheid en daadkracht schept een cultuur van bekvechten en beledigen, die in het voordeel werkt van populistisch rechts.
Het schreeuwende debat over asielzoekers gaat volkomen voorbij aan de vele tienduizenden werkers aan de onderkant van de arbeidsmarkt.
Leven in de buurt van intensieve veehouderij is niet gezond. Het RIVM is daar helder over: mensen kunnen ziek worden van zoönosen, ziekten die kunnen overspringen van dier naar mens, zoals Q-koorts en salmonella. Fijnstof en ammoniak kunnen longproblemen veroorzaken. Toch bestaat er op het platteland grote weerstand tegen progressieve partijen die de intensieve veehouderij willen hervormen.
Iedere maand leest, in de Eerste Kamerfractie van GroenLinks-PvdA, iemand een gedicht voor dat hem of haar inspireerde. We delen er de komende edities van De Helling een aantal.