De meeste politieke partijen in Nederland pleiten inmiddels voor een grondstoffentransitie. Dat is goed nieuws. Het risico bestaat alleen dat de kosten van die transitie vooral gedragen zullen worden door grondstofproducerende ontwikkelingslanden. Juist groene en progressieve partijen dienen aandacht te vragen voor de mogelijke verliezers en aan te sturen op een eerlijke transitie.
De term ‘gentrificatie’ is niet meer weg te denken uit het Nederlandse stedenbouwkundig vocabulaire. De definitie, de opwaardering van oudere wijken door de komst van mensen uit de middenklasse met prijsopdrijving als gevolg, maakt direct het dilemma zichtbaar: moeten we gentrificatie nu omarmen of vermijden? Stadsgeograaf Cody Hochstenbach en voormalig wethouder Maarten van Poelgeest bogen zich op verzoek van de Helling over deze vraag. Grootste discussiepunt: hoe autonoom en daarmee onvermijdelijk is het proces van gentrificatie? Roerend over eens: gemeenten moeten meer kunnen doen tegen exorbitante huurprijzen.
“Met mij gaat het goed, met ons gaat het slecht” is zowel een samenvatting van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) van het maatschappelijke sentiment in Nederland als de titel van een recent boek van Paul Schnabel (2018). Kim Putters, directeur bij het SCP, haalt deze kernachtige paradox aan in de inleiding op zijn vorige maand verschenen boek Veenbrand. Smeulende kwesties in de welvarende samenleving
Extreme rijkdom is niet alleen schadelijk voor de democratie maar ook voor het klimaat. In de praktijk is rijkdom niet verenigbaar met onze ecologische plichten. Er zijn voldoende redenen om een extra beroep te doen op de allerrijksten in de strijd tegen klimaatverandering.
Er is een nieuwe politieke strijd gaande tussen de winnaars en de verliezers van de globalisering. Een groep Zwitserse en Duitse wetenschappers vergeleek zes Europese landen.
De grootschalige decentralisaties in het sociaal domein verlopen nog niet vlekkeloos. Wat te doen? Volgens Albert Jan Kruiter van het Instituut voor Publieke Waarden is het terugdraaien van de decentralisaties geen oplossing, net zo min als ‘doordecentraliseren’. Zijn aanbeveling: rust in de tent, en een sterker besef dat rechtvaardigheid ook schuilt in het behandelen van mensen op basis van hun verschillen in plaats van het nastreven van gelijke behandeling.
Nee, deze column gaat niet over corona. Hij gaat niet over de anderhalvemetersamenleving, nieuwe besmettingen of de aanstaande economische crisis. En zelfs niet over de ons ontnomen welverdiende vakantie naar de Malediven of Costa Rica. Waarover kunnen we het dán nog hebben, zul je denken. Toegegeven, ook ik heb de afgelopen tijd over weinig anders gelezen.
Mariana Mazzucato pleit in 'De waarde van alles' voor een economie die gebaseerd is op het creëren van welvaart en van publieke waarde. Die opdracht geeft ze de politiek en de samenleving in haar boek mee. Het is daarmee niet alleen een boek over economie, het is bovenal een oproep tot verandering.
Het huidige systeem van banken die geld scheppen, is contraproductief voor de enorme klimaatuitdagingen waar Nederland voor staat. Een fundamentele verandering van dit systeem is dan ook hard nodig: niet banken, maar de overheid moet geld gaan scheppen en beheren. Een dergelijk geldstelsel is rechtvaardiger, economisch stabieler en dus duurzamer.
De publieke sector staat volop in de politieke belangstelling. De waardering is te laag, de bureaucratie verstikkend en de beloning moet omhoog. Links maakt zich hard voor forse investeringen in de publieke sector, terwijl de coalitie vindt dat er nu wel genoeg geld naar de verpleger, politieagent en onderwijzer is gegaan. Wie heeft gelijk?